Soms komt het op je pad.
Onzekerheid, verdriet, pijn en twijfel. Je weet het gewoon allemaal even niet meer.
.
Wat is je reactie dan? Even er flink bij stilstaan, het doorleven is dan hard nodig. Even zien en voelen waar je in zit, wat je zelf veroorzaakt hebt of wat je overkomen is. Alsof je even naast jezelf gaat staan en naar jezelf kijkt en wat je dan ziet en voelt.
.
Het is ok om even in je verdriet of pijn op te gaan, het niet te ontkennen, het gevecht aan te gaan waar het aangegaan mág worden. Niet als een dolle om je heen gaan slaan, maar echt de situatie in de ogen durven te kijken.
.
En dan...? Wat doe jij dan? Waar kies jij voor als je emotioneel in staat bent om te kiezen?
Ga jij er bij zitten en jezelf omwentelen in de nare situatie waarin jij je bevindt? Neem je veel tijd om te zakken in hetgeen waar je juist zo graag vanaf wilt?
Blijf je dan hangen? Of geeft het je juist rust?
.
Of...ga jij de reis aan van het grote onbekende, van loslaten wat je wel allemaal ‘weet’ of herkent van alles wat je hebt geleerd en hebt gekend in je leven. Wil je vasthouden aan alles wat veilig is, was of zo leek te zijn?
Hoe eng is het om die stap in het onbekende te zetten, jezelf te mogen verliezen in het vertrouwen dat onzekerheid en het ‘niet weten’ een onvoorspelbare factor is in je leven van nu?
.
Wat stop je in jouw ‘reistas’ als je deze in gaat pakken zonder een eindbestemming van je reis te hebben geboekt? Wat heb je nodig op jouw reis?
Zekerheid voelt zo comfortabel en fijn, maar hoe zeker ben je daar van?
🙏
