𝙺𝚎𝚗 𝚓𝚎 𝚍𝚊𝚝 𝚐𝚎𝚟𝚘𝚎𝚕 𝚟𝚊𝚗 𝚏𝚘𝚌𝚞𝚜?
- Nick Lemmens
- 31 jan 2020
- 3 minuten om te lezen
November vorig jaar. Het orkest heeft mijn eigen nummers een half jaar eindeloos gerepeteerd, er aan gesleuteld, aangepast, net zo lang dat het voelt zoals ik de nummers bedoeld heb. De zaal is klaar, honderden lege stoelen kijken me aan en de zwarte vleugel staat op me te wachten. Imposant staat ze voor op het podium en ik kan niet wachten m’n handen op de toetsen te leggen. Ik loop rondjes, neem de zaal in me op. Een prachtig oud gebouw met geschiedenis, het ademt beleven. De verlichting is afgestemd, de blazers spelen hun instrumenten warm en dan is het zo ver. Nee, het gaat nog niet beginnen. Iedereen van het podium af en backstage. Leeg podium als de bezoekers binnen stromen. Achter de zwarte doeken hoor ik de mensen binnen komen. Geroezemoes en er hangt een nieuwsgierige spannende energie in het gebouw. Tussendoor wordt er een televisiecamera op m’n neus gericht en geef ik een interview aan de TV-ploeg over wat komen gaat.
‘Ben je nerveus?’, vraagt een van de muzikanten terwijl hij het dopje op z’n waterfles probeert te draaien. ‘Ja ik ben nerveus, bloednerveus kerel, maar ik weet dat ik het kan. Dat WIJ het kunnen en we gaan onze mooiste beste geven’. Wij samen, 70 muzikanten, klaar om samen te smelten in de muziek, klaar om de muziek het podium te geven.
Ik drink m’n derde flesje water leeg, hoest nog vijf keer voor niks, veeg met een doekje langs m’n neus...ook voor niks, en dribbel een paar keer wat springerig heen en weer.
Dan is het zo ver...de producer geeft een seintje...de lichten dimmen, het orkest loopt stil het podium op. De opwinding is te voelen uit de zaal. En dan sta ik opeens alleen. De solist komt later op. Mijn spanning stijgt ook en ik merk dat ik in een bubbel kom. Ik word stil en rustig, neem nog een slok en wacht, luister naar de stem van de speaker.
Dan wordt mijn naam aangekondigd. Als automatisch loop ik het trapje op en verschijn op het podium. De spots gaan uit en alleen de vleugel staat in een spotlight.
Ik kijk de zaal in....800 gezichten die mij stil aankijken. Wat gaat mijn stem doen? Ken ik mijn teksten? Hoe voelt de vleugel nu?
Dan dat moment van focus...alsof iemand op een knop drukt. Dat moment dat ik mijn handen op de toetsen van de vleugel leg. Vertrouwt en fijn voelen de toetsen van de Bösendorfer en ik voel totale rust door m’n lijf stromen, dit is dat moment van totale focus.
Ik zie alleen Thomas de dirigent en de muzikanten vlakbij me, die bubbel, die focus, geen beeld meer bij de grootsheid van de zaal. Alleen de muziek, met elkaar volledig in de muziek verdwalen en ons allerbeste beste geven aan de zaal.
Daar zijn ze dan. Ik sla het openingsakkoord aan op de vleugel en we zijn op weg! Weg in de droom van de muziek, gedragen door de klanken en dan doet m’n stem ook nog wat ze moet doen...het orkest ligt als een deken om me heen en doet exact wat we willen geven.
Dát is totale focus! Volledig één met wat je doet. Er kan niets anders bij.
Het stuk is afgelopen...ik sta op achter m’n vleugel en buig naar de zaal. Applaus..warmte en nog een buiging en ik loop weer het trapje af naar backstage. Daar voel ik m’n ademhaling weer. Ik spring weer wat en pak m’n flesje water. Even uit die bubbel weer. Straks gaan we weer met het volgende nummer. Zelfde ritueel, zelfde spanning, zelfde bubbel, zelfde focus. Zelfde genieten!
Focus! En je geeft je beste beste! 🎶
Interesse in de training Storytelling?
Opmerkingen