𝙺𝚘𝚙 𝚘𝚙 𝚎𝚗 𝚍𝚘𝚘𝚛 𝚐𝚊𝚊𝚗! 𝙽𝚒𝚎𝚝 𝚋𝚒𝚓 𝚍𝚎 𝚙𝚊𝚔𝚔𝚎𝚗 𝚗𝚎𝚎𝚛 𝚐𝚊𝚊𝚗 𝚣𝚒𝚝𝚝𝚎𝚗!

Herken je dat? Dat iemand dat tegen je zegt of sterker nog...dat jij je dit tegen jezelf hoort zeggen?

Die momenten dat je niet lekker in je vel zit, je jezelf niet herkent in je energie, in je doen en laten. En dan tegen jezelf zeggen dat je door moet gaan.

Misschien is het weleens erg goed om wel degelijk bij de spreekwoordelijke pakken neer te gaan zitten. Hetgeen je raakt of laat kraken eens flink in de ogen aan te kijken. Er naast gaan zitten en eens fiks de emotie te laten zijn voor wat het is, wat dat ook mag zijn. Of je nu eens goed boos wordt, vreselijk begint te lachen of je tranen de vrije loop laat, maar gá eens bij de pakken neer zitten, en nee...eens één keer niet ‘koppie op’. Klinkt allemaal lekker hoor dat mensen je dat wensen. Natuurlijk wensen ze dat uit liefde naar jou, want niemand wenst de ander een zware periode.

Er overheen stappen alsof het er niet is gaat jou niet helpen. ‘De pakken’ aankijken en de tijd haar werk laten doen door jouw punt, jouw zijn, te internaliseren, om te vormen naar jouw ‘zijn’ en ze vervolgens te accepteren.

Dat pad, die weg daar doorheen, is soms eenzaam en stil, hobbelig en turbulent.

Ik ga graag met je mee op dat paadje. Om je soms een weggetje te wijzen, jou die vraag te stellen die je liever even niet hoort tot je die verdraaide ‘pakken’ los kunt laten en die frisse nieuwe dag in mag lopen! Bevrijd, open en blij. 🙏

𝙳𝚊𝚐𝚎𝚛𝚊𝚊𝚍! 𝚆𝚊𝚝 𝚎𝚎𝚗 𝚖𝚘𝚘𝚒 𝚠𝚘𝚘𝚛𝚍...

Dageraad is letterlijk de periode van schemering direct voorafgaand aan zonsopkomst. Het wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van een zekere mate van licht aan de hemel terwijl de zon nog niet aanwezig is.

Figuurlijk kan het symbool staan voor het feit dat wij niet weten wat de dag ons gaat brengen. Als je het woord uit elkaar trekt kun je er dage-raad in ontdekken... Welke raad gaat deze dag ons geven? Welke raad nemen we ons ter harte en mogen we, als de dag haar einde nadert, mee de nacht in nemen en aan onszelf koppelen?

Hoe mooi kan en mag het zijn om de dag gewoon aan te gaan?

Sta jij meteen ‘aan’ smorgens en ren jij de dag in? Of durf je het aan om, naast de dingen die gedaan moeten worden, de rust te zoeken en vanuit die bewuste rust de dag nieuwsgierig over je heen te laten komen?

Rust en aandacht voor degene die je dierbaar zijn, wat je écht graag wilt en waar jij gelukkig van wordt. Van gelukkig zijn en in balans zijn krijg je nog meer energie en kun jij nog meer liefde en rust uitstralen naar alles om je heen. Dat voelt fijn voor jou, en dat voelt fijn voor degene die je graag in jouw cirkel aanwezig voelt. 🙏

𝙹𝚊𝚔𝚊𝚛𝚝𝚊! 𝙾𝚙 𝚑𝚎𝚝 𝚙𝚊𝚍 𝚠𝚊𝚊𝚛 𝚊𝚕𝚕𝚎𝚜 𝚖𝚘𝚌𝚑𝚝 𝚣𝚒𝚓𝚗!

---

Jakarta.

Naar ‘mijn’ medewerker en zijn gezin. Een hardwerkende, loyale en aimabele kerel. Een mooi en liefdevol gezin. Een bijzonder deel aan de andere kant van de wereld. Hou je daar maar eens staande in die internationale wereld met de meltkroes aan culturen, gebruiken en levenswijzen. Met natuurverschijnselen als aardbevingen, overstromingen en vulkaanuitbarstingen. Met je jonge gezin, je kids die opgroeien met en tussen andere gebruiken en gewoonten. Tijdsverschil, gemis van familie om je heen. Met je liefste vrouw je gezin runnen waar alles anders is dan dat ‘gewoon’ was. Een rijkdom aan ervaring maar een constante rollercoaster aan indrukken en verwachtingen. Hou je maar eens staande. Ik mocht bij hun ‘zijn’, zijn wat het woord niet raakt, in hun midden, in hun gastvrijheid, hun gast in hun werkelijkheid.

Ja, ik ging voor werk, ja ik ging een functioneringsgesprek met hem voeren. Op enig moment gingen we met een gids de jungle in. Hij en ik. Het was warm en het regende. De gids voor op en ik verstond niets van wat dat kleine mannetje ons vertelde met zijn gymschoentjes aan. Hij ging ons vooruit en wij volgde gewoon op een tiental meters. Smalle paadjes heuvel op en heuvel af, modder tot aan de kuiten en constant water drinkend. Twee mannen, achter elkaar, hijgend pratend over het uitzicht (als we even niet naar onze voeten keken waar we liepen). Soms even de rug strekkend, flesje water aan de lippen. ‘Het zou wat zijn als ik nu eens flink onderuit ga hier op dit paadje’, zei hij lachend tegen mij. Ik hijgde stoer terug dat ik hem dan wel uit de modder trek hoor. Een minuut later glibbert mijn voet onder me vandaan en klap ik pijnlijk met mijn heup op een rotsvlak. Hij lacht geschrokken, steekt zijn hand uit en trekt mij overeind. Samen glibberen we verder. Door rijstvelden, kleine kromme vrouwen met een bos ‘onkruid’ op hun schouders torsend. Dan gaat hij volledig onderuit, we lachen. ‘Ok nu staat het één-één’, zeg ik hem overeind trekkend en we gaan weer door. De natuur is overweldigend en we spreken over zijn gezin. Over mijn levenspaadje, over onze wensen en dromen en we komen aan bij een met zeil overdekt tafeltje, dat m’n collega had gereserveerd voor een lunch. Niemand om ons heen, stilte tussen de bergen. Alleen een oud vrouwtje dat aan een touwtje trekt waardoor ze vogels wegjaagd uit het rijstveld.

‘We zouden nog een functioneringsgesprek hebben toch?’, bemerkt hij op terwijl hij de rijst opschept. Ik kijk peinzend de natuur in. ‘Kerel, het voelt als dat we juist nu dat gesprek hebben gehad...’. Het gesprek was open en stond symbool voor onze wijze van samenwerken; het pad is onbekend, glibberig en onzeker. Mijn twijfels en onkunde, het niet allemaal hoeven te weten. Mijn kwetsbaarheid zichtbaar mogen worden door soms uit te glijden en door hem overeind getrokken mogen worden. Daarna het moment dat ik dit voor hem mocht doen. De modder, de regen, de natte broekspijpen. Alles mocht er zijn. Het hoefde niet mooier te zijn, we hoefde ons niet mooier voor te doen. Want het was en is goed zoals het is, en we bieden elkaar een hand van steun. Kracht, stilte, onzekerheid, vertrouwen. Wat een mooi pad! Ik vloog weer terug naar Nederland. In gedachten verzonken. Dankbaar. Hem achterlatend met zijn mooie gezin, maar met een koffer vol met dierbare levensherinneringen...aan hoe het kan zijn, hoe het mag zijn...als je hart open staat. 🙏

---